Finansowanie przez państwo tak zwanej kultury, zabija ją!

Kultura, jak ją finansować by nie zeszła na psy!

 

 

W ciągu ostatnich lat podjąłem kilka desperackich prób „odchamienia się” poprzez wizytę w teatrach i w każdym przypadku salwowałem się ucieczką, po kilkunastu minutach spektaklu.

Dno repertuarowe, dziwaczne próby „uwspółcześniania” klasyki, fatalna gra autorska...słowem szkoda czasu i atłasu.

 

Polskie życie teatralne, ze stanu śmierci klinicznej może wybudzić  tylko i wyłącznie zaprzestanie  dotowania teatrów, zarówno przez   budżet państwa jak i budżety samorządów. Proces taki powinien być rozłożone w czasie na kilka lat. Jeśli teatry byłyby zdane tylko na własne siły i  tylko na pieniądze widzów, więc - nie mając innego wyjścia - zaczęłyby  widza szanować, dostarczając mu towaru którego on oczekuje, a nie bubli  płodzonych przez kolejnych „wybitnych” twórców teatru, którym wydaje się,  że teatr istnieje dla nich, a nie dla widzów.

  Identyczna zasada powinna obowiązywać w całym obszarze kultury: żadnych dotacji ze strony państwa i samorządów, dla  żadnej ze sztuk i dla nikogo z twórców!  Dotowanie jest zabójcze dla sztuki przez duże „S”, zaś sprzyja szerzeniu się  pseudo nowoczesnej szmiry i tandety,  a to dlatego, że nie ma żadnej obiektywnej miary pozwalającej ocenić co jest sztuką, a co nią nie jest!

Gdyby nawet taka miara istniała, to wspieranie jednych oznacza dyskryminację innych artystów.  Konstytucja RP zabrania dyskryminowania obywateli przez władze państwowe i samorządowe. Jeśli budżet Państwa czy miasta, finansuje wystawę obrazów malarzy z grupy „Alfa”, to uzyskują oni darmową (dla siebie) promocję własnej twórczości, na którą może nie stać malarzy niezorganizowanych  lub zrzeszonych w grupie „Omega”.

  Powie ktoś, to niech malarze z „Omegi” też  ubiegają się o dotacje z budżetu. Jeśli by przyjąć taki argument, to konsekwencją będzie lawina wniosków o finansowe wsparcie, złożonych do zarządów miast, gmin czy ministerstw, przez malarzy, rzeźbiarzy, muzyków, poetów, pisarzy, linoskoczków, połykaczy ognia, treserów słoni, itp. Komu sypnąć groszem z państwowej kasy, a kogo odprawić z kwitkiem? 

Ci którzy o dotacjach decydują (zawodowi urzędnicy, bądź przypadkowi „wybrańcy” narodu) z reguły nie maja zielonego pojęcia o sztuce.  Kasę otrzymają więc „artyści” którzy mają dojścia  do właściwych  urzędasów, a przy tym sami są nachalni, krzykliwi, mają poparcie wpływowych mediów, głoszą poprawne politycznie poglądy i popierają tych którzy są w danym momencie na „politycznej fali”. Inaczej być nie może i nigdy nie będzie, z przyczyny o której pisałem wyżej: nie ma obiektywnej miary oceny co jest sztuką, a co nią nie jest!

 

   Jakie jest wyjście z tej sytuacji? Zauważmy, że przez tysiące lat  ludzie rozwijali różne dziedziny sztuki, choć o żadnych ministerstwach kultury nie słyszeli. 

Zaraz, zaraz zakrzyknie ten czy ów, ale istniał potężny mecenat prywatny, gdyby nie on, to wiele wspaniałych dzieł sztuki nigdy by nie powstało. Otóż to! Trzeba powrócić do tej zasady finansowania sztuki przez prywatny mecenat.  Niech kulturę wspierają zamożni (a nawet i biedni) obywatele, kupując jej wytwory.

Władza państwowa i samorządowa niech zaś czyni wszystko co w jej mocy, aby społeczeństwo z roku na rok stawało się zamożniejsze.   Taki sposób finansowania kultury zapobiega jej wynaturzeniu się, czyli powstawaniu „dzieł” na które nie ma społecznego zapotrzebowania, a które powstały tylko i wyłącznie dlatego, że jakiś urzędniczyna  sypnął społecznym groszem do kieszeni  wybranego awangardowego artysty, który najpierw się wysrał, później zapakował gówno do konserw, które jako „dzieło sztuki” zakupiło jakieś państwowe muzeum.

Finansowanie kultury poprzez rynek zapobiega złodziejstwu i marnotrawstwu społecznych pieniędzy.

 

   Ale, ale, powie ktoś...jeśli artyści będą tworzyć dzieła pod gusta masowego odbiorcy, to rynek sztuki zdominuje kicz.  W społeczeństwie wykształciuchów na pewno tak. W społeczeństwie ludzi światłych i wykształconych: NIE! 

Jakie jest na to lekarstwo? Edukacja, edukacja i jeszcze raz edukacja. Na szkolnictwo wszystkich szczebli nie wolno skąpić pieniędzy!  Wszechstronnie wykształcony, światły obywatel doskonale odróżni sztukę od kiczu i wesprze ją swoimi pieniędzmi. (Odrębnym zupełnie zagadnieniem jest upadek polskiego szkolnictwa, kształcącego na potęgę całe zastępy wykształciuchów, którym można wcisnąć każdy kit) 

 

   Zamożne, dobrze wyedukowane społeczeństwa zawsze i wszędzie generują popyt na dzieła sztuki, bez pomocy ministrów, prezydentów, wojewodów i innych urzędasów, z reguły nierobów i pasożytów!

   Przyszłość polskiej  kultury zależy – paradoksalnie – nie od tego ile jeszcze wyrwie ona pieniędzy podatników z budżetu, tylko od tego kiedy polski budżet zaprzestanie finansowania jej!  Jeśli to nie nastąpi to cała polska kultura skończy tak jak polskie teatry!

Oczywiście jest to nierealne, więc tak zwana „kultura” będzie gnić wykorzystywana przez biurokrację do propagandy różnych chorych idei oraz demoralizowania i ogłupiania obywateli, co stanowi w Polsce jej podstawową funkcję!



Anthony Ivanowitz

30.06.2022r.

Www.pospoliteruszenie.org